พระของหลวงปู่

เมื่อ ลำดับภาพเหตุการณ์ต่างๆ ในอดีต ในส่วนที่เกี่ยวข้องกับปฏิปทาของหลวงปู่ต่อพระเครื่องที่ท่านอธิษฐานจิต
สิ่งที่สังเกตได้ชัดเจนอย่างหนึ่งก็คือ ท่านกำลังสร้างสิ่งที่จะเป็น “เครื่องมือ” ในการสร้างความดี
โดยเฉพาะอย่างยิ่งการปฏิบัติสมาธิภาวนา มากกว่าคำว่า “เครื่องราง”

แม้ท่านจะกล่าวว่า “ติดวัตถุมงคล ก็ยังดีกว่าติดวัตถุอัปมงคล” ก็ตาม
แต่ในขณะเดียวกันท่านก็ไม่ให้ไปลุ่มหลงหรือยึดติดเสียจนละเลยเป้าหมายสำคัญของแต่ละชีวิต
นั่นก็คือ การพัฒนาให้ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน

วันหนึ่ง เพื่อนคนหนึ่งของข้าพเจ้า ไปเช่าวัตถุมงคลที่ท่านอธิษฐานจิตให้กับทางวัดสะแก จำนวนกว่า ๒๐ ชิ้น นำมาขอให้ท่านอธิษฐานจิตซ้ำอีก ครั้งนั้น เพื่อนของข้าพเจ้าต้องสะดุ้งด้วยถ้อยคำที่ค่อนข้างดังของท่านที่ว่า

“แกจะเอาไปขายหรือ พระของข้าน่ะ ทำ (ปฏิบัติ) ให้จริง องค์เดียวก็พอแล้ว”

ใน ทางตรงกันข้าม เพื่อนของข้าพเจ้าอีกคนหนึ่ง เป็นคนที่ไม่สะสมวัตถุมงคลเอาเสียเลย มีก็แต่พระที่หลวงปู่มอบให้กับมือเท่านั้น จนวันหนึ่งทางวัดกำลังนำวัตถุมงคลรุ่นหนึ่งที่หลวงปู่เมตตาอธิษฐานให้ออกมา ให้เช่าบูชา แต่ด้วยความที่เพื่อนคนนี้มิได้ใส่ใจ จึงไม่ได้ขวนขวายไปเช่าที่หลังวัด หลวงปู่จึงเอ่ยกับเขาว่า

“ถ้าข้าเป็นแก ข้าจะไปบูชาเอาไว้สักองค์สององค์นะ”

หลวงปู่เคยพูดติดตลกว่า พระที่ท่านอธิษฐานจิต แม้จะไม่เป็นที่หนึ่ง แต่ก็ไม่เป็นรองใคร

ท่านเคยเตือนให้ระวังรักษาพระของท่านว่า

“... ใครเขาจะทำ (อธิษฐาน) ให้เหมือนอย่างที่ข้าทำ พระที่ข้าทำ แกจงรักษาให้ดี ...”


แต่ มีเหตุการณ์ที่สำคัญมากที่เกิดกับเพื่อนของข้าพเจ้าคนหนึ่งซึ่งมีฐานะไม่ สู้ดีนัก เขาได้แต่มองดูพระเครื่องหลวงปู่ที่เพื่อนๆ ของเขาไปหาเช่ากันมา แต่ตัวเขาเองนั้นไม่มีสตางค์จะไปเช่าบ้าง

ค่ำคืนนั้น เขานั่งอยู่ในห้องพระเพียงลำพัง นึกน้อยใจในวาสนาบารมีของตัวเอง แล้วบ่นต่อหน้ารูปหลวงปู่ที่บูชาอยู่เบื้องหน้าว่า ลูกอยากได้พระเครื่องของหลวงปู่เหลือเกิน ทำยังไงลูกจึงจะมีวาสนามีพระเครื่องรุ่นที่เขานิยมกันบ้าง เพราะลูกไม่มีเงิน จากนั้น เขาก็เริ่มนั่งสมาธิ นั่งปฏิบัติไปได้สักครู่ สิ่งอัศจรรย์ก็บังเกิดขึ้นกับเขา เมื่ออยู่ๆ ปีติเกิดขึ้นท่วมท้นกายใจของเขา เขาเห็นแสงสว่างโพลงไปหมด แล้วก็เห็นนิมิตองค์พระ พร้อมกับเสียงพูดว่า

“ข้าให้พระกับแก เป็นพระเก่า พระแท้”

เพื่อน ผู้นี้ ร้องไห้ออกมามาก เขาเข้าใจในทันทีว่า พระเก่า พระแท้ ที่หลวงปู่ตั้งใจให้เขาก็คือการปฏิบัติธรรมนั่นเอง เพราะพระสติ พระปัญญาอันเป็นผลจากการปฏิบัติธรรมเท่านั้น ที่จะเป็นที่พึ่งที่เที่ยงแท้กว่าพระภายนอก ดังนั้น จึงไม่เป็นปัญหาอีกแล้ว เพราะแม้จะไม่มีพระเครื่องของท่าน แต่เขาก็ภูมิใจที่หลวงปู่มอบพระที่มีค่าสูงสุดแก่เขาแล้ว ซึ่งเป็นพระที่ใครๆ จะมาแย่งชิงเอาไปจากเขามิได้เลย และจะอยู่กับเขาตลอดไป ตราบเท่าที่เขาไม่ละทิ้งการปฏิบัติ

...

สำหรับ ผู้ที่คิดแต่ในแง่ “วัตถุมงคล” เพียงอย่างเดียว ก็มีสิ่งน่าคิดพิจารณาว่า
ถึงแม้ว่าเราจะมีของดีขนาดไหนติดตัวเราอยู่ตลอดเวลา แต่หากเราตั้งอยู่ในความประมาท ก็ไม่มีอะไรมาช่วยให้เราแคล้วคลาดได้ ดังตัวอย่างลูกศิษย์คนหนึ่งที่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ทั้งที่ห้อยวัตถุมงคลของท่าน นั่นก็เพราะความที่เขามิได้รักษาศีล ๕ แถมยังขับรถขณะมึนเมา

นอกจากนี้ก็ยังมีอุทาหรณ์กรณีเด็กวัยรุ่นกลุ่ม หนึ่งเอาพระที่ทำใหม่แต่ผสมผง พระของหลวงปู่ไปลอง โดยใส่ไว้ในปากปลา แล้วเอามีดกรีดที่ท้องปลา ปรากฏว่ากรีดไปหลายทีก็ยังไม่เข้า ก็เลยเอาพระออกจากปากปลา แล้วกรีดใหม่ ทีนี้กรีดเข้า ปลาก็เลยรับทุกขเวทนามากจนตาย แต่ดูเหมือนวิบากกรรมจะตามมารวดเร็วเหลือเกิน เพราะภายหลังเหตุการณ์ปาณาติบาตครั้งนี้ไม่นาน เด็กพวกนี้ก็ไปมีเรื่องกับกลุ่มเด็กวัยรุ่นด้วยกัน เด็กคนนั้นถูกศัตรูเอามีดไล่ฟันที่หลังจนเหวอะหวะ โชคดีที่ยังไม่ถึงกับเสียชีวิต

พระเครื่องในแง่หนึ่งจึงเหมือน เครื่องมือทั่วๆ ไปที่ผู้ใช้ต้องรู้จักใช้ให้ถูก เพื่อไม่ให้เกิดโทษ
ดังที่หลวงปู่เน้นมากว่าจะทำอะไรก็ต้องทำด้วยปัญญา

ที่มา ตามรอยธรรม ย้ำรอยครู
หลวงปู่ดู่