ความหมายของศีล คือ
๑) สภาพที่ตั้งกายกรรมและวจีกรรมไว้เป็นอย่างดี (ไม่เบียดเบียนผู้อื่น)
๒) สภาพที่เป็นที่ตั้งของกุศลธรรมชั้นสูงยิ่งๆขึ้นไป
(อันได้แก่ สมาธิ และปัญญา)
ปาฏิโมกขสังวรศีล
การระวังกายวาจา มีเจตนางดเว้นการกระทำผิดตามศีล ๕ ศีล ๘ ศีล ๑๐ ศีล ๒๒๗ ตามควรแก่สถานะ
อินทรียสังวรศีล
การสำรวมระวังตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ไม่ให้บาปอกุศลเกิดขึ้น
ด้วยการมีสติปัญญาคอยระวังรักษาจิตเมื่อตาเห็นรูป หูได้ยินเสียง เป็นต้น
อาชีวปาริสุทธิศีล
การรักษากายวาจา โดยเว้นการเลี้ยงชีวิตด้วยมิจฉาชีพ และมีความเป็นอยู่ที่บริสุทธิ์
ปัจจัยสันนิสิตศีล
การพิจารณาก่อนจึงบริโภคปัจจัยสี่ คือ จีวร บิณฑบาต เสนาสนะ และเภสัช
อุโบสถศีล
ศีล ๘
อาชีวัฏฐมกศีล
ศีลมีอาชีวะเป็นอันดับที่ 8 (ในคัมภีร์วิสุทธิมรรคเรียกไว้อีกชื่อหนึ่งว่า อาทิพรหมจริยกะศีล)
โดยอธิบายว่าเพราะเป็นเบื้องต้นของมรรคพรหมจรรย์ซึ่งผู้ปฏิบัติพึงรักษาให้บริสุทธิ์ในเบื้องต้น
ที่มา
โพธิปักขิยธรรม โดย พระคันธสาราภิวงศ์
No comments:
Post a Comment