นักปริยัติชอบสงสัย
เวลานั่งสมาธิถ้าจิตสงบปั๊บ เอ...มันเป็นปฐมฌานละกระมัง
เดี๋ยวก็นึกว่า เป็น ทุติยฌาน แล้วกระมัง
พอนึกอย่างนี้จิตถอนเลย
ถ้าผู้เรียนปริยัติแล้วชอบจำเข้าไป แบกคัมภีร์เข้าไปกัมมฐาน มันเสียหมด
ผู้ที่เรียนมากๆรู้มากๆ จึงไม่ค่อยสำเร็จ เพราะมาติดตรงนี้
สมถภาวนาต้องสนใจจดจ่ออยู่ในอารมณ์เดียว
การสงสัยเป็นตัณหาที่มาแทรก สมาธิ
จดจ่ออยู่ในอารมณ์เดียวนี่รวมถึงไม่กังวลกับท่านั่ง
(ที่กำหนดไว้ถูกต้องแต่แรกแล้ว)
ขณะภาวนาที่กำลังทำความกำหนดจดจ่อกับงานที่ทำนั้น
กายอาจเอียงหน้าเอียงหลังซ้ายขวาไปบ้าง
เพราะขาดความสนใจกับกาย
แต่จิตอย่าให้เอียงไปจากอารมณ์ภาวนาเป็นดี
ที่มา: 9 เกจิอาจารย์
No comments:
Post a Comment